السلام علیک یا رسول الله، السلام علیک یا حبیب الله
پیامبر اکرم آنچنان عاشق هدایت مردم بودند که با وجود ناملایمتی های مردم هرگز به خداوند شکایت نمیکردند ، از غم جهالت انسانها بیمار می شدند ، و جانشان به خطر میافتاد، ازایمان نیاوردن آنها در مقابل خدا عذر خواهی می کردند، کار به جایی رسید که خداوندبه پیامبرش دلداری داد و فرمود:

 "لَعَلَّکَ باخِعٌ نَفسَک اَلّا یَکونوا مُؤمِنین"  (شعراء/2)
ای رسول ما! تو چنان در اندیشه­ هدایت خلقی، که خواهی جان عزیزت را از غم اینکه ایمان نمی­آورند، هلاک سازی.

حبیب من! می­دانم که می­خواهی رسالت خود را به کمال به انجام برسانی، اما ما راضی نیستیم که این­قدر جان عزیز خود را در غم ایمان نیاوردن آن­ها هلاک سازی. ای خاتم! اگر ما می­خواستیم به زور و با اکراه اینان ایمان آورند، می­توانستیم؛ اما دیگر آن ایمان برای آنان سودی نداشت. ایمانی که بخواهد در پی اجبار باشد، نه انتخاب، دیگر ارزشی ندارد. اگر آنان چشم حق­بین داشتند، راه را از چاه باز می­شناختند و به خداوند ایمان می­آوردند، تا به سعادت برسند، آنگاه ایمان آنان با ارزش بود و لیاقت پاداش داشت.

"فَذَکِّر إنَّما أنتَ مُذَکِّر21 لَستَ عَلَیهِم بِمُصَیطِر" (غاشیه/22)  

تنها وظیفه تو متذکر ساختن و راهنمایی آنان است، تو قادر نخواهی بود که کفر آنان را به ایمان تبدیل کنی، اگر خودشان نخواهند.

اما پیامبر اکرم می­خواستند در طول حیات پر برکتشان تا می­توانند روح انسان­ها را درمان کنند، امام علی(ع) در وصف پیامبر می­فرمایند:"طَبیبٌ دَوارٌ بِطِبِّ"

چه خوش حافظ حال پیامبر را توصیف میکند: درد عشقی کشیده ام که مپرس   زهر هجری کشیده ام که مپرس
                                                 گشته ام در جهان و آخر کار   دلبری برگزیده ام که مپرس
                                                 آنچنان در هوای خاک درش    میرود آب دیده ام که مپرس