شکوائیه ای از خود

اگر زمانی درباره ی محرم، ماه قلب های زلال شده، اشک های صیقلی و مژگان تر از من می پرسیدند شاید جواب های بهتری داشتم. دیر زمانی است که فراموش کرده ام دغدغه های دوران نوجوانی ام را. آن روزگاری که اصلاح همه ی دنیا برایم مهم بود، همه ی انسان های عالم از کوچک تا بزرگ برایم مهم بودند.حالا احساس می کنم مدّت ها است نمی دانم؟! شاید قرن ها است که فاصله گرفته ام با این افکار یا شاید اقیانوس ها دور شده ام.

آن روزها افق دیدم پر بود از هیجان و  شور عشق ورزیدن به همنوعان و تلاش برای آسایش همگان. کجا رفته اند روزهای خوش، آرزوهای دست نایافتنی اما در نوع خود در اوج امیدواری.امید به دسترسی به آرمان های بزرگ انسانی!

ظاهراً سنم زیاد می شود به جهت گذشت سالها اما روح و اندیشه ام گویی روز به روز مستهلک تر می شود و من گویی روزمرّه گیها می میرم و آرزوهایم را حتّی به یاد نمی آورم که کی و کجا سربریده ام؟!

روزگاری نه چندان دور،  محرم برایم بویی از تلاطم و تحرّک داشت. می گشتم به دنبال مجالسی که روح تشنه ی مرا برای شنیدن سخنان آرمان گرایانه سیراب کند. سخنانی که در آن بوی جهاد، رشادت و ایثار شهادت بیشتر بگوش برسد.

نمیدانم روحیّه ی آزادی خواهی و آزاد منشی در من، به اضمحلال گذاشته یا دنیای مرا ،  آنقدر دنیا طلبی و زیاده خواهی پر کرده است، که دیگر حتّی اشک های عاشورایی هم قلب مرا جلا نمی دهد.

به کجا می رویم که ادعای مسلمانی داریم؟؟؟

 دیروز در حالیکه فرزندم را تر و خشک می کردم و نجویده، نجویده غذا می خوردم صحنه های فجیع قتل عام مسلمانان را تماشا می کردم و اشک می ریختم واشک می ریختم و بعد ناگهان حالم از خودم و از مسلمان هایی مثل خودم که در جشن های آنچنانی شرکت می کنیم، جوجه کباب ها و کباب ها را دولپی می خوریم و جواهرات چند ده میلیونی خود را به رخ همدیگر می کشیم و بعد خدا را شکر می کنیم که شیعه ی امیرالمومنین هستیم. آنگاه برای اینکه عذاب وجدان نگیریم چند صد تومانی به فلسطین .... نمی دانم چرا یکباره از کف بریدم و اینگونه از خود منزجر شدم اما یاد حرف های استادم که می افتم دوباره جان می گیرم که:

" قدر شبهای محرم را بدانید که قدرش کمتر از قدر شبها ی قدر در ماه مبارک رمضان نیست"

بار دیگر کربلا، بار دیگر عاشورا، باز محرمی دیگر، صحنه ی دیگر از اوج حکمت و تدبیر و تجلّی عقل گرایی امام حسین(علیه السلام)

باز هم جای امیدواری هست تن بشوییم از عقده های حقارت و کوچکی و بپیوندم به اقیانوس حکمت حسینی.

می خواهم محرم امسال بیشتر بیندیشم. بیشتر تفکر کنم و بیشتر تمرین کنم برای خود کنترلی شاید آماده شوم برای آن کربلای عظیمی که موعود قرار است داعیه دارش باشه و من می خواهم کمر همتم را سفت ببندم و به آن انقلاب جهانی بپیوندم.

ان شاء الله

نوشته شده توسط : مریم محمد خانی

نظرات ديگران [ نظر]