آیا امام علی علیه السلام، تنها، اسوه ای است ستودنی و قابل ستایش در ادبیات و شعر و مداحی ؟آیا کافی است ،تنها ،بگوییم او یگانه بود، بهترین بود ،کسی به پای او نمیرسد و عالم گنجایش او را نداشت ؟آیا عبادت علی ،عدالت علی ،قاب عکسی است که تنها باید آن را نگاه کرد و به دیوار کتابخانه زد؟

اگر این طور باشد که او دیگر امام نیست ،معلم نیست ،تنها اسطوره ای است همچون تمام اسطوره های جهان.

فرض کنید شما یک معلم هستید ،معلم درس زندگی ،درمدرسه ها چنین واحد درسی را نداریم اما در مدرسه آفرینش داریم!شما به عنوان معلم سعی میکنید با شاگردتان پا به پا در تمام تجربه های زندگی همراه شوید تا به او عملی بیاموزید که در هر شرایطی چه کند، چه قدمی بردارد تا موفق شود ونمره قبولی بگیرد و شاگرد شما همچون شما قدم بر میدارد، اگر چه قدمها ی او کوچکتر از قدمهای  شماست ،اما مثل آن است.

شاگردی که معلمش را قبول داشته باشد سعی میکند رفتارش به او نزدیک شود.همیشه معلمش را به یاد

می آورد که او چگونه زندگی میکرد تا شیوه او را در پیش بگیرد. 

ما هم معلمانی داریم که میتوانیم از آنها بیاموزیم و همچون آنان قدم برداریم.

میتوانیم با علی جوانی کنیم ،با علی علم آموزی کنیم ،با علی کار کنیم، با علی عبادت کنیم، به شیوه او همسرداری کنیم، با او مدیریت کنیم، با علی عدالت بورزیم...و با او زندگی کنیم.

ستودن وتعریف کردن از او کافی نیست باید شاگرد مکتب او باشیم.

   امامان ما معلمانی هستند که با آموختن سیره ی عملی آنان راه زندگیمان روشن میشود.

نوشته شده توسط : سمیرا ماهروزاده

نظرات ديگران [ نظر]