محبت پیامبر(ص) ....
                          محبت ما ! ...

 محبّت پیامبر(ص) به ما ...
یکی از ویژگی­های لطیف و زیبای پیامبر ، که نشانه محبت او نسبت به انسان­هاست ، دردمندی ایشان برای هدایت انسانها بود . پیامبر در آن سیر صعودی به سمت حقیقت ، وقتی که به رحمت و حق رسیدند ، چیزی برای خودشان نخواستند ، بلکه سریعاً به پایین آمدند تا دست انسانها را بگیرند و آنها را هم با خود به بالا ببرند. از مرکز نور پایی آمدند تا انسانها را هم نورانی کند. ایشان آنچنان برای هدایت انسان­ها عطش و اشتیاق داشتند که در جای جای قرآن خداوند به او واژه "باخعٌ نفسک" را فرموده . "فلعلّک باخعٌ نفسک علی ءاثارهم إن لّم یؤمنوا بهذا الحدیث أسفا" (کهف/6) ، یعنی ای رسول اگر امت تو به قرآن ایمان نیاورند ، نزدیک است که جان عزیزت را از شدت حزن و تأسف بر آن ، هلاک سازی .
پس یکی از بزرگترین محبت­های پیامبر عزیزمان تلاش برای هدایت آدمیان است. چون خودشان نورانی بودند ، دوست داشتند که دیگران را هم به نور فرا بخوانند و به سرچشمه هدایت و حیات برسانند ، لذا به رغم همه سختی­ها ، لحظه­ای از پانمی­نشستند .
خداوند این وصف زیبا را به گونه­ای دیگر نیز فرموده : "عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ" (توبه/128 ) ، آنچه ما را برنجاند بر او سخت است و او بر هدایت ما حریص و دلسوز، و به مؤمنان رئوف و مهربان است. پیامبر عزیز ما دلسوز امت است و از آنچه که باعث سختی و عذاب ما چه در این دنیا و چه در آخرت باشد ، در رنج است .
خداوند جز بر پیامبر اسلام، بر هیچ یک از پیامبران خود دو صفت "رؤف و رحیم" که دو نام از نام‏هاى خویش است را اطلاق نکرده است ، چرا که مهربانی و محبت پیامبر آنقدر زیاد است که پیامبر تأویل و تجلی این دو صفت خداوند بر روی زمین است .
سؤال اصلی این است که ما در قبال این محبت­های پیامبر عزیزمان چه می­کینم ؟

محبّت ما نسبت به پیامبر(ص) ! ...
اگر منصفانه بر روی عقل و دل خود کنکاوی داشته باشیم ، به این نتیجه خواهیم رسید که ما ، هم در بعد معرفتی در شناخت پیامبر عزیزمان با مشکل روبرو هستیم و هم در بعد عاطفی . متأسفانه ما تصویر درست و عمیقی از این گل سر سبد خلقت نداریم و حتی گاهی خواسته یا ناخواسته سایر پیامبران و ائمه اطهار را نسبت به این وجود نازنین برتری می­دهیم . گاهی اهداف و رسالت ایشان را آنچنان که در تاریخ ثبت و ضبط شده و قرآن هم روایت کرده ، نمی­شناسیم !
از بعد عاطفی هم این مشکل وجود دارد ، ما حرف زدن و عشق­ورزی با پیامبر (ص) را بلد نیستیم و نمی­توانیم با ایشان داد و ستد یا حال و هوایی داشته باشیم و خیلی کم اتفاق می­افتد که مسئله و مشکلمان را با آن بزرگوار مطرح کنیم و به او تمسک جوییم !
آیا آنقدر که به ائمه اطهار متوسل می­شویم که باید بشویم ، به پیامبر متوسل می­شویم ؟ برای ایشان نذر می­کنیم یا با ایشان درد دل و نجوا می­کنیم ؟!

متأسفانه حتی وقتی که به مکه و مدینه هم می­رویم ، مدینه را پیامبر نمی­بینیم ، بقیع می­بینیم ! خداوند فرموده : "وأذِّن فی النّاس بالحجِّ یأتوک رجالاً و علی کلِّ ضامرٍ یأتین من کلِّ فجٍّ عمیق" (حج/27) ، ای پیامبر بین مردم ندای حج سر ده ، تا زائران چه پیاده و چه سوار بر شترهای لاغر به سوی تو بیایند . نفرموده ، به سوی مکه یا کعبه بیایند ، بلکه فرموده : "یأتوک" ، به سوی تو بیایند.
نگاه ما به پیامبر باید نگاه این آیه باشد و در همه زندگی و هر جایی که تصویری از زندگی هست ، باید با پیامبر بود ، "محمد رسول الله والذین معه" (فتح/9) . معیت و همراهی با پیامبر منحصر به زمان و مکان نیست. بسیار کسانی بودند که در زمان پیامبر و در کوچه و پس کوچه­های مدینه ، پیامبر را می­دیدید اما با پیامبر نبودند و مشمول "الذّین معه" نمی­شدند . و چه بسیار انسانهایی که در قرن 21­ام ، در کوچه پس کوچه های ایران و یا هر کشور دیگری وجود دارند که با پیامبر زندگی می­کنند ، زندگی­شان را با پیامبر معنا می­کنند ، پیامبر الگو و اسوه آنهاست .
نکته مهمی که قابل توجه است، این است که محبت حقیقی همیشه با اطاعت همراه است. همیشه کسی که فردی را واقعاً دوست داشته باشد سعی می‌کند که مطابق دلخواه او عمل کند، کارهایی را انجام می­دهد که مایه خوشنودی و رضایت محبوبش باشد ، از رنجاندن او پرهیز می­کند و مخالفان و دشمنان او را دشمن می­داند و اینها لازمه محبت واقعی است. چه برسد که این محبت بر اساس دستور الهی و تکلیف الهی باشد، محبتی که تعیین کننده رستگاری هر فرد مؤمن است. "قُلْ إِن کُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللّهُ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ" (آل عمران/31 ) ،  (اى پیامبر!) بگو: اگر خداوند را دوست مى‏دارید، پس مرا پیروى کنید، تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را بر شما ببخشد و خداوند بسیار بخشنده ومهربان است.

در این پایان سال عذر تقصیر به پیشگاه پیامبر عزیزمان داریم ، که ایشان را آنگونه که شایسته و بایسته است نشناختیم و به ایشان محبت نکرده­ایم ، با وجودی که ایشان "رحمه للعالمین" هستند و هر لحظه و هر آن ما که امّت پیامبر آخرالزمان هستیم مشمول لطف و محبت او واقع می­شویم ، اما در حق او کم لطفی کردیم و از خداوند می­خواهیم که در سال جدید و از آنجا که آفرینش به دلیل پیامبر اکرم (ص) آغاز شده ، بتوانیم این وجود ملکوتی و آسمانی را پیش از گذشته بشناسیم و به او محبت کنیم و به خاطر محبوب خود سعی کنیم تا خود را هم­رنگ و هم­سوی او گردانیم تا او نیز از ما راضی باشد.

و همواره این قانون را به یاد داشته باشیم که هر چه محبوب ما بالاتر باشد ، ما هم بالاتریم .

نوشته شده توسط : هدی مقدسی

نظرات ديگران [ نظر]